DE KOBBE.

Haar wiel en haar speken
    Zijn afgeraakt;
Met sterke steken
    Rij-vast gemaakt.

En, dobbedobbe,
    Daar gaat en slaat
De dikke kobbe
    Van draad tot draad.

Ze rept haar pootjes,
    Ze draait haren kop,
En klimt, met stootjes,
    Haar ladderken op.

Haar zijde smijt ze
    Elk sporteken om;
En rond weer rijdt ze,
    En keert weerom.

Dus zonder garen
    En zonder twijn,
Spant zij haar haren
    Netteken fijn.

Dan kruipt ze te midden
    Van haar gespin;
En zit er te bidden
    Voor haar gewin.



91 Natuur, St.-Martens-Latem (De Praetere) z.j. (1903), 128 p.
82 Gedichten, Amsterdam (S.L. Van Looy) 1907, 224 p.
92 Gedichten, tweede vermeerderde druk, Amsterdam 1911, 242 p.
97 Gedichten, derde vermeerderde druk, Amsterdam 1918, 305 p.